Vuko Pavićević (Rsojevići, kod Danilovgrada, 14. 06. 1914. – Beograd, 7. 10. 1978). Završio šest razreda gimnazije u Danilovgradu, učiteljsku školu u Sarajevu i Filozofski fakultet (filozofsko-pedagošku grupu) u Skoplju (1937), gde je izabran za asistenta (1938). Rat proveo u zarobljeništvu u Nemačkoj. Po povratku u zemlju, radio u Ministarstvu prosvete Crne Gore (1945-1947), kao nastavnik na Višoj partijskoj školi „Đuro Đaković“ u Beogradu (1948-1952), te kao redaktor u Izdavačkom preduzeću „Kultura“ u Beogradu (1952-1954), gde je doprineo objavljivanju vrednih filozofskih dela. Na Filozofski fakultet u Beogradu prelazi u zvanju docenta, za predmet Etika (1954). Doktorirao je u Zagrebu (1957) na temu „Odnos vrednosti i stvarnosti u modernoj njemačkoj idealističkoj aksiologiji“ (objavljeno 1958). Upravnik Odeljenja za sociologiju Instituta društvenih nauka u Beogradu (1958-1960). Na Filozofskom fakultetu u Beogradu biran za vanrednog (1959) i redovnog profesora (1963), a uz etiku predavao i sociologiju religije. Obavljao funkciju prodekana Filozofskog fakulteta (1961), i bio dugogodišnji šef katedre za etiku i estetiku. Glavni urednik časopisa „Filozofija“ (1962-63). Dopisni član Crnogorske akademije nauka i umjetnosti. Dobitnik Oktobarske nagrade Beograda 1965. Dela: Uvod u etiku (Bgd, 1962), Osnovi etike (Bgd, 1967; na albanskom 1981); Sociologija religije: sa elementima filozofije religije (Bgd, 1970; 2. izd. 1980, 3. izd. 1988); Ogledi o humanizmu (NS, 1977), Razgovori o socijalizmu i etici (Bgd, 1977).