Miroslav R. Đorđević (Užice, 6. oktobra 1915-Beograd, 1997), diplomirao na Pravnom fakultetu u Beogradu (1941), kao student pokrenuo časopis Arhiv za sociologiju i književnost (1939-1940). Časopis negovao „aktivističku sociologiju“, o kojoj je Đorđević objavio i knjigu: Osnovni problemi aktivističke sociologije (1939). Posle Drugog svetskog rata Đorđević bio na raznim dužnostima u vojsci (1944-1948), a krajem 1947. urednik kulturne rubrike lista Narodna armija, pa pomoćnik šefa Istorijskog odseka Vojno-naučnog instituta. Posvetio se istoriji Srbije, često je boravio u Parizu, u Nacionalnoj biblioteci, i u Bečkom arhivu, gde je prikupljao građu. Predavao, od osnivanja, na Pravnom fakultetu u Sarajevu (1951) Istoriju države i prava i bio prvi doktorant ovog fakulteta (1952). Sa osnivanjem Pravnog fakulteta u Nišu prešao za profesora Opšte i nacionalne istorije države i prava. Naučnu karijeru okončao kao redovni profesor za predmet Politička istorija, na Fakultetu političkih nauka u Beogradu (penzionisan 1981). Objavio: Članci i eseji (1951), Đakova buna (1953), Politička istorija Srbije XIX i XX veka (1956), Savremeni problemi istoriske nauke (1959), Oslobodilački rat srpskih ustanika 1804-1806 (1967), Razvitak političkih i državnopravnih ustanova Srbije (1970), Istorija države i prava (1972), Iz političke istorije jugoslovenskih naroda: XIX i XX vek (1975, sa Ljubinkom Ćirić-Bogetić), Srpska nacija u građanskom društvu: od kraja XVIII do početka XX veka (1979), Srbija u ustanku 1804-1813 (1979), Samouprava u građanskoj i socijalističkoj misli Srbije (1983), Političke i državno-pravne ustanove Srbije: od kraja XVIII do početka XX veka (1991), Rađanje građanske Srbije (1998, zajedno s Živojinom Đurićem), Politička istorija XIX i XX veka: svetska i nacionalna (1999, zajedno s Žarkom Gudcem).
